NIE UMIEM RYSOWAĆ – jak zmienić to przekonanie? (2z3)

Czy tylko artyści umieją rysować?

Mam poważ­ne podej­rze­nia, że kie­dy mówi­my, że nie umie­my ryso­wać, to nie­ste­ty zbyt wyso­ko sta­wia­my sobie poprzecz­kę! I ile­kroć tyl­ko w dys­ku­sji poja­wia się jaki­kol­wiek kon­cept ryso­wa­nia i wizu­ali­zo­wa­nia to mamy w gło­wie wyobra­że­nie, że będzie cho­dzić o ide­al­ne, foto­gra­ficz­ne – albo przy­naj­mniej ana­to­micz­ne i zgod­ne ze wszyst­ki­mi pro­por­cja­mi – odtwo­rze­nie czło­wie­ka (a co za tym idzie, że musi­my być po jakiejś zaawan­so­wa­nej nauce rysun­ku, może nawet conajm­niej na dwu­let­nim kur­sie). No prze­cież to jest jakiś absurd! Co skła­nia Cię, żeby myśleć, że ludzie wła­śnie tego ocze­ku­ją?! (na zdję­ciu powy­żej: Szy­mon Majew­ski na moich warsz­ta­tach rysun­ko­wych w ramach dzia­łań dla Kuch­ni IKEA ze swo­imi – nie tyl­ko swo­imi! – pro­sty­mi rysunkami)

Mam dla Cie­bie trzy histo­rię opar­te na fak­tach, któ­ry­mi mam nadzie­ję udo­wod­nić Ci, że takie myśle­nie jest niedorzeczne.

Banalne techniki rysunkowe na Zoomie

3 mar­ca 2021 w trak­cie roz­mo­wy z moim zespo­łem na Zoo­mie odpa­li­łam opcję ryso­wa­nia w tzw. whi­te­bo­ar­dzie i nary­so­wa­łam im taką pro­stą rzecz chcąc poka­zać, że w całym pro­ce­sie obsłu­gi naszych klien­tów sam pro­ces przy­go­to­wy­wa­nia wyce­ny zaj­mu­je jedy­nie mały wyci­nek na począt­ku pro­ce­su. Oto ten nie­zwy­kle wyszu­ka­ny rysunek:

„Jakimś cudem” żad­na z czę­ści moje­go mózgu nie pomyślała:

W sumie… może lepiej nie będę ryso­wa­ła, bo mój zespół na pew­no na widok moich rysun­ków by powie­dział­by: „ej, Klau­dia, ale to jest brzyd­ki obra­zek, cze­mu nie nary­so­wa­łaś Mona Lisy??”

[obraz Leonar­do da Vin­ci pobra­ny z Wiki­pe­dii i spro­fa­no­wa­ny w memie prze­ze mnie]

Proste techniki rysunkowe – ciąg dalszy

28 stycz­nia 2021 z kolei roz­ma­wia­łam (na Zoo­mie) z naszym Dyrek­to­rem Zarzą­dza­ją­cym, Mać­kiem Bud­kow­skim. Chcąc napręd­ce poka­zać mu, o czym myślę, roz­ry­so­wa­łam mu na tam­tej­szym whi­te­bo­ar­dzie na szyb­ko taki rysunek:

Jakimś kolej­nym cudem – mat­ko i cór­ko, nie wiem, jak to się sta­ło?! –  Maciek nie powie­dział na widok moje­go rysunku:

„Bosze, Klau­dia, nie mogę na to patrzeć, to w ogó­le nie przy­po­mi­na czło­wie­ka witru­wiań­skie­go, jak nie jesteś Leonar­do da Vin­ci, to pro­szę Cię, pamię­taj o tym – nie rysuj!”

[Vitru­vian Man Leonar­do da Vin­ci pobra­ny z Wiki­pe­dii i spro­fa­no­wa­ny prze­ze mnie]

Jeszcze więcej rysowania na Zoomie

Ale iden­tycz­nie było 20 listo­pa­da 2020. Roz­ry­so­wa­łam wte­dy Mar­cie Sta­roń, mojej pra­wej ręce, kon­cept na apli­ka­cję, jaka mi cho­dzi po gło­wie (zro­bi­łam to na whi­te­bo­ar­dzie Zoo­ma). Wyglą­dał tak:

Mar­ta wte­dy jakoś nie powiedziała:

„Klau­dia, dla­cze­go mi to robisz, pękły mi gał­ki oczne, na to się nie da patrzeć, to w niczym nie przy­po­mi­na Dziew­czy­ny z per­łą, zwal­niam się, mam dłu­żej uże­ra­nia się z Two­imi nie­do­łęż­ny­mi rysun­ka­mi w pracy!”

[obraz Dziew­czy­ny z per­łą Johan­ne­sa Ver­me­er’a pobra­ny z Wiki­pe­dii i spro­fa­no­wa­ny w memie prze­ze mnie]

Morał z rysowania na Zoomie (i w sumie gdziekolwiek)

Otóż…

Sami sie­bie wpę­dza­my w pułap­kę prze­ko­na­nia, że nie umie­my rysować.

Każ­da z powyż­szych sytu­acji (moje wizu­ali­zo­wa­nie cze­goś na szyb­ko) napraw­dę się wyda­rzy­ła. To co się nie wyda­rzy­ło, to te debil­ne, wymy­ślo­ne prze­ze mnie komen­ta­rze moje­go zespo­łu. Cze­mu się nie wyda­rzy­ły? Bo to się gene­ral­nie nie dzie­je w praw­dzi­wym świe­cie! Serio, nikt nie ocze­ku­je od Was w nor­mal­nych codzien­nych komu­ni­ka­cyj­nych sytu­acjach two­rze­nia dzieł sztu­ki (i bycia absol­wen­ta­mi nauki rysunku).

(powyż­szy rysu­nek pocho­dzi z posta, w któ­rym zmie­rzam się z kolej­ny­mi 3 mita­mi i prze­ko­na­nia­mi na temat ryso­wa­nia, znaj­dziesz go tutaj)

Dla­te­go prze­stań­my zakła­dać, że ludzie – kie­dy tyl­ko się­ga­my po byle dłu­go­pis, żeby nary­so­wać coś naszym odbior­com – ocze­ku­ją od nas arty­stycz­nych unie­sień. Nie. Nie ocze­ku­ją. To być może kie­dyś się dzia­ło. Na lek­cji pla­sty­ki. Ale życie to nie jest lek­cja plastyki.

(powyż­szy rysu­nek pocho­dzi z posta, w któ­rym poka­zu­ję, że w spraw­nej komu­ni­ka­cji wizu­al­nej nie cho­dzi tyl­ko o ryso­wa­nie; post znaj­dziesz go tutaj)

Dla­te­go powta­rzam – prze­stań­my zakła­dać, że ludzie cze­ka­ją aż COŚ IM ŁADNIE NARYSUJEMY. Prze­stań­my też oce­niać czy­jeś rysun­ki (słu­żą­ce wytłu­ma­cze­niu cze­goś) i ludz­kie ryso­wa­nie na ska­li „ład­ne – brzydkie”.

Czy ten rysu­nek w tle za mną jest ład­ny? Cięż­ko stwier­dzić, jeden lubi śle­dzie, a dru­gi jak mu z gęby jedzie. Nie potrze­bu­je­my ska­li ład­no­ści przy komu­ni­ko­wa­niu się poprzez pro­stą wizualizcję.

Umiem rysować = umiejętność trzymania pisadła + rozpoznanie rysunku przez odbiorców

Że tak spy­tam jako uro­dzo­na opty­mist­ka, a może nawet jakiś ist­ny szaleniec:

Dla­cze­go by nie przy­jąć, że samo roz­po­zna­nie nasze­go rysun­ku przed odbior­cę jest rów­no­znacz­ne z posia­da­niem przez nas umie­jęt­no­ści rysowania?

No bo… na któ­rym eta­pie już umiem ryso­wać, a na któ­rym jesz­cze nie umiem?

Fan­ta­stycz­nie to kie­dyś roz­po­znał 4,5 let­ni Oli­wier, któ­re­go spy­ta­łam, czy potra­fi ryso­wać. Powie­dział, że tak, umie ryso­wać, bo (napraw­dę tak powie­dział!) – umie już dobrze łapać kred­ki. Potwier­dził, że doro­śli też umie­ją ryso­wać (hej doro­śli, sły­szy­cie to?!)! Oli­wier spy­ta­ny o to, kto z kolei nie umie ryso­wać odpo­wie­dział, że „małe malu­chy”. A dla­cze­go – dopy­ta­łam? Bo jesz­cze nie „potra­fią dobrze łapać kre­dek”.

Kur­ty­na, bra­wa, łzy wzru­sze­nia, dzię­ku­ję, może­my się rozejść.

Wystar­czy, że umiesz zła­pać kred­kę, bo jak umiesz to, to umiesz coś naba­zgrać na kart­ce. A potem już prze­cież z górki!